با تداوم وضعیت تورمی فعلی، قدرت خرید کارگران روزبهروز آب میرود و حتی طبقه متوسط جامعه نیز در حال کوچکتر شدن است. وقتی بیش از ۶۰ درصد سبد معیشتی کارگران صرف هزینههای مسکن میشود، دستمزدهای کنونی دیگر توان پوشش دادن نیازهای اولیه زندگی و معیشت آنها را ندارند. در چنین شرایطی، طرحهای حمایتی که صرفاً به موضوع دستمزد محدود میشوند، چیزی جز بازی با کلمات نیستند و نمیتوانند گرهای از مشکلات واقعی کارگران باز کنند. اگر سیاستگذاران کمی روی رویکردهای حمایتی واقعی برای قشر آسیبپذیر تمرکز کنند و به سمت طرحهایی مثل ساخت مسکن ارزانقیمت بروند، شاید بتوان تا حدی از کارگران حداقلبگیر پشتیبانی کرد؛ البته به شرطی که عزم و اراده جدی برای این کار وجود داشته باشد. در این صورت، کشمکشهای همیشگی بر سر دستمزد رنگ میبازد و اهمیتش کمتر میشود. اما حالا، متأسفانه دست کارگر به هیچ جا بند نیست و تنها مطالبهای که برایشان باقی مانده، همان حداقل دستمزد است که آن هم به جایی نمیرسد.